Over de Bullmastiff
Inhoudsopgave
De Bullmastiff is niet zo groot als zijn naaste neef de Mastiff. Toch is dit nog steeds een hele hond, met een hoogte van 54 centimeter op de schouder en een gewicht van 52 tot 74 kilo. Na de eerste indruk van de grootte van de Bullmastiff, is het de grote, brede kop die de essentie van het ras overbrengt: de donkere ogen, hoog geplaatste V-vormige oren en brede, diepe snuit combineren allemaal om de intelligentie, alertheid en vertrouwen dat de Bullmastiff tot een beschermer van wereldklasse en gezinsvriend maakt. Jassen zijn fawn, rood of gestroomd.
Dit zijn biedbare en betrouwbare wezens, maar zoals bij elke grote waakhond, moeten eigenaren vroeg beginnen met trainen en socialiseren, terwijl de puppy nog klein genoeg is om te controleren.
De Bullmastiff in het kort
Dat van een symmetrisch dier, dat grote kracht, uithoudingsvermogen en alertheid toont; krachtig gebouwd maar actief. De basisfokkerij was 60 procent Mastiff en 40 procent Bulldog. Het ras is in Engeland ontwikkeld door jachtopzieners ter bescherming tegen stropers.
Voeding voor de Bullmastiff
De meeste Bullmastiff-fokkers adviseren het voeren van hondenvoer voor volwassenen of puppy’s van grote rassen voor puppy’s om een langzame en gestage groei te garanderen. Verschillende kleine maaltijden zijn het beste voor puppy’s, en twee maaltijden per dag is een goede routine voor volwassenen, zodat honden niet te veel voedsel bij elke maaltijd moeten verteren. Vanwege het risico op een opgeblazen gevoel , wordt lichaamsbeweging direct afgeraden voor en na het eten. Bullmastiffs moeten slank blijven, vooral als puppy’s, omdat ze zeer snel groeien, wat hun systemen kan belasten.
Uiterlijke verzorging
Seizoensgebonden vergieten is te verwachten, hoewel ongewoon haarverlies dient te worden opgemerkt als een mogelijk probleem. Een uitgebalanceerd dieet en een gezonde omgeving zijn het belangrijkst voor de gezondheid van de vacht. Frequente verzorging zorgt ervoor dat het afstoten kan worden beheerd en honden moeten indien nodig worden gebaad. De huid en vacht moeten worden gecontroleerd om ervoor te zorgen dat droogheid of vettigheid geen problemen zijn. Deze kunnen verband houden met het dieet en soms met allergieën.
Oefeningen voor de Bullmastiff
Bullmastiffs genieten van dagelijkse oefeningen . Sommige zijn meer zittend, terwijl anderen van nature zeer actief zijn, maar matige lichaamsbeweging moet worden aangemoedigd. Stevige wandelingen en buitenspelen zijn favorieten van het ras, hoewel veilig schermen een must is voor buitenruimtes. Schermen is van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat de hond veilig wordt ingesloten en dat vreemden en onbekende dieren niet op het grondgebied van de Bullmastiff binnendringen. Puppy’s mogen niet worden overbelast, vooral tijdens perioden van snelle groei. Bullmastiffs zijn niet het ideale ras voor mensen die een hondenlooppartner willen, maar ze zijn geweldige wandelgenoten.
Een jonge Bullmastiff opvoeden
Vroege training en socialisatie zijn van cruciaal belang voor Bullmastiff-puppy’s. Het ras kan een behoorlijk sterke wil hebben en honden en eigenaren zullen beide profiteren van trainingsschema’s die zijn ingeprent in de puppytijd. Regels en routines moeten vroeg worden ingevoerd en worden nageleefd als honden opgroeien. Veel fokkers zullen nieuwe eigenaren aanmoedigen om zich in te schrijven voor lokale puppyklassen om ervoor te zorgen dat puppy’s worden blootgesteld aan andere honden en dat eigenaren toegang hebben tot trainingshulp en -informatie. Bullmastiffs kunnen uitblinken in behendigheid , gehoorzaamheid , rally, zelfs geurwerk en tracking , dus training moet onmiddellijk beginnen en een onderdeel zijn van de levenslange band tussen hond en eigenaar.
Gezondheid van de Bullmastiff
Bullmastiffs zijn een groot ras met zwaar bot. Fokkers streven ernaar zich aan de norm te houden en overdreven dieren te voorkomen. Om het werk van een waakhond te kunnen doen, moet dit werkende ras mentaal en fysiek gezond zijn. Verantwoordelijke Bullmastiff-fokkers ondersteunen de American Bullmastiff Association Health & Research Committee en screenen hun fokdieren op hartproblemen, heup- en elleboogdysplasie, hypothyreoïdie en oogproblemen. Zoals veel honden, zowel rasechte als niet, kunnen Bullmastiffs zowel kanker als opgeblazen gevoel ontwikkelen, een plotselinge en levensbedreigende zwelling van de buik; eigenaars moeten zichzelf informeren over de symptomen en wat te doen bij een opgeblazen gevoel. Erfelijkheid en omgeving spelen een rol in de gezondheid van het ras, dus fokkers en eigenaren moeten samenwerken om gezonde honden te fokken en op te voeden.
Aanbevolen gezondheidstests
Heup evaluatie
Elleboogevaluatie
Oogarts Evaluatie
Cardiaal onderzoek
Schildklier evaluatie
Geschiedenis van de Bullmastiff
De bijnaam van de Bullmastiff is “De nachthond van de Gamekeeper”, en dit is een vrij korte samenvatting van de vroege geschiedenis van het ras.
In het midden van de late 19e eeuw waren de uitgestrekte landgoederen en wildreservaten van de Engelse aristocratie de onweerstaanbare doelen van stropers. “Straffen waren zwaar”, schreef een rassenhistoricus, “maar stroperij leek onmogelijk te worden uitgeroeid door louter wetten.” Omdat een stroper de doodstraf zou kunnen krijgen als hij gevangen wordt genomen, hadden ze niets te verliezen toen hij de jachtopziener van een landgoed tegenkwam. Ze kunnen ervoor kiezen om het uit te schieten met de jachtopziener in een hoek, in plaats van tegenover de galg te staan.
Gamekeepers reageerden door honden groot, snel en dapper te fokken om een man in het holst van de nacht achtervolgd en vast te pinnen. Uiteindelijk kwamen ze op precies de juiste combinatie van fokdieren door Mastiffs naar Bulldogs te kruisen in een verhouding van 60 procent Mastiff en 40 procent Bulldogs. Het nieuwe ras was slim genoeg om op commando te werken, traceerbaar genoeg om een stroper vast te houden, maar groot genoeg om de bejesus uit elke indringer te jagen.
Onvermijdelijk ontstonden rivaliteit tussen de Britse jachtopzieners over wie de beste Bullmastiffs had. Er werden wedstrijden en tentoonstellingen van de beste exemplaren georganiseerd, en van daaruit was het slechts een korte sprong voor de Bullmastiff in de showring. Hondenshows in Engeland werden steeds populairder net zoals Bullmastiff-liefhebbers hun ras standaardiseerden. Tegen 1924 was de Bullmastiff zoals we die nu kennen klaar om toe te treden tot de gelederen van de Kennel Club (Engeland). De Hondenrassen club verleende het ras in 1933 volledige erkenning.
De Nederlandse Hondenrassenwijzer wordt positief beoordeeld!